2 yıl önce bugün...
Yıl, 2013... 8 Haziran Cumartesi Günü...
Sesini, nefesini, o mis kokunu ve sıcaklığını ilk duyduğum gündü.
Öncesinde eşini benzerini tatmadığım bir heyecandın kollarımda bebeğim.
2 yıl önce bugün...
Varlığının ne anlama geldiğini en idrak ettiğim gündü.
Seni kaybetme korkusunun, sana kavuşma ümidiyle saatlere bölündüğü ve şükürler olsun ki; sonunda seni kollarıma almanın sevincine dönüştüğü bir gün oldu o gün.
Her gün değil; her an şükrediyorum senin için.
Varlığın ve sağlığın için!
İyi ki doğmuşsun!
İyi ki varsın!
Ve iyi ki benim oğlumsun bebeğim :)
Seni tarif edemeyeceğim kadar çok... Çok seviyorum!
Hızla aktı zaman. Günler-geceler, ikimizi de büyüte büyüte kovaladı birbirini.
Her güzelliğin bedeli, her nimetin külfeti vardır ya hayat gereği... Annelik de sabır işi. Ama bütün zor'lar keyif vericiydi bana, seninle ilgili. Şikayet konusu değil, şükre bulanmış sohbet konusu oldu dilime en fazla. Uykusuz gecelerimin, kahvemi hiç sıcak içemeyişlerimin ve kendime kalamayışlarımın, sorumluluklarımın ve yorgunluklarımın şimdiye dek en anlamlı sebebiydin sen. Her güzel şeyi hesapsızca ve her üstün çabayı sorgusuzca hakeden bir değerdin, ruhu henüz üflenen. En kıymetlimdin bebeğim. Tabii ki hâlâ da öylesin.
İlk yaş gününde bebektin. Bu yaş gününde ise çocukluğa terfî etti, benim minik tatlı bebeğim:)
Birçok açıdan "keşke"siz tamamladığım ve kıvançlı bir şükürle anarken özlem ve mutluluk duyacağım bu ilk 2 seneyi içeren "güvenli bağlanma" dönemini de gerektiği şekilde tamamlamanın, ayrıca minnet ve huzurunu taşıyor yüreğim.
Allahım... Gerçekten her şey için çok teşekkür ederim.
Dolu dolu yaşanmış bir 2 seneyi ardımızda bırakıyoruz.
Hiçbir zaman uyumsuz, mızmız ve huysuz, beni üzen bir bebek olmadın.
Hatta doğduğun günden 3 gün öncesine kadar geçen süreçte şükür ki varlığından ve şifasından bir gün bile mahrum olmadığın, psikolojik huzur kaynağın da olan, anne sütüyle vedalaşırken bile...
Sadece uyku arası birkaç sefer hıçkırıklara boğularak kollarımda içini çeke çeke ağladın. Çok haklıydın. O dakikaları hiç unutamam. Sana ilk defa çare olamadım bebeğim. Kaybetme ve yoksunluk duygusunu ilk tadışındı; büyüme, bağımsızlık ve olgunluk kazanma yolunda. Büyümenin ilk bedelini ödemiş oldun bebeğim sen de kendi çapında böylece. İnsan, anne olunca anlarmış ya annesinin nelerden geçtiğini ve nelerden niçin geçemediğini. Anneciğim haklıymış... Yavrunun, içindeki ben'lerinin büyümesi için katlanmak zorunda olduğunu bildiğin acılı-sancılı süreçlerine seyirci kalmak ve kabuğunun içeriden kırılması gerektiğinin bilinciyle anne olmak zormuş.
İnsanın şurasından, evet bir şey kopuyormuş!
Hayat...
2 yılın sonunda, yani vaktinde yaşandığı için tatlı bir acı ve tatlı bir çaresizlikti yine bizim yaşadığımız. Çok şükür... Allah kimseyi evlat acısı ve gözyaşıyla sınamasın! Âmin...
Ve derkeeeeen... Benim biricik, minicik bebeğim çocukluğa adım attı :)
Aslında doyasıya yaşadım bebeklik yıllarını. Ama yine de doymak bilmeyen bir anne özlemiyle anımsayacağım hep. 
Diğer yandan, çocukluk yıllarını oluşturacak olan gelecek günler ve aylarda bizi bekleyen Çınar'lı sürprizleri de merak etmiyor değilim. Heyecanlı bir serüven :)
Dünya hayatı bir oyun ve kesinlikle bu oyunun en güzel oyuncağı evlat!
Baban da, ben de...
Hepimiz!
Hepimiz!
Seni çok seviyoruz bebeğim!
Annesinin kuzusu...
Biricik masum yavrusu...
Biricik masum yavrusu...
Kendim için, bu anneliğe liyâkat...
Senin için ise; ömrün boyunca her şeyin en güzelini en hayırlı olanından diliyorum meleğim.
Ömrün bereketli olsun!
Varlığın, amacına yakışan anlamını bulsun!
"İnsan" olmanın şerefi, hayatına her gün yeniden doğsun oğlum!
Doğum günün kutlu olsun! Mutlu olsun!
Doğduğun...
Emanetini teslim edeceğin...
Ve yeniden diriltileceğin günlerin herbirine
"Selâm" olsun!
Huzur dolsun!
Esenlik ve ferahlık doğsun!
Seni seviyorum canparçam!
Canımdan çok!!!
Doğum günümüz kutlu olsun!..
...annen...
sabriye elif kâtip
sabriye elif kâtip
08 Haziran 2015
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder