NE MUTLU "ANNEYİM" DİYENE!

"ANNEYİM" BEN BEBEĞİM!

Ruhunun üflendiğini ilk  hissettiğimde, başladım değişmeye ve başka bir varlığa dönüşmeye.

O gün bugündür,

"Anneyim" ben bebeğim.

Bir eli, karnında; diğer eli, yüreğinde.

Yüreği, onu sevindirene teslim ve mütevekkil; taşıdığı canla ilgili, daha o günden peydah olan gelecek kaygılarını, ancak bu tevekkülle umut ve hayallere dönüştürebilen bir "anne".

Nasıl bir çocuk, nasıl bir ergen ve yetişkin, nasıl bir baba ve eş...

Yani nasıl bir insan ve kul olacağının,

Benim nasıl bir "anne" olacağımla alâkasının farkında bir

"Anneyim" ben bebeğim.

Bil ki; "anne"ler de hata yapar ve her şeyi bilmezler.

Bil ki; annen de bir insan ve onun da eksikleri var ve hep olacak.

Ama bil ki; hayata senin gözünden bakarak seninle adım adım ilerleyen ve seninle sürekli büyüyen, gelişen, yenilenen... Sana sadece veren değil; aynı zamanda, senden de çok şey öğrenen bir 

"Anneyim" ben bebeğim.

Seninle kendine doğan,

İçindeki kelebeğin, kozasından çıkmasıyla

Ruhuna ekstra kanatlar takan

Bir "anneyim."

Seni,

Kelimelere sığdıramayacak kadar çok seven!..

Varlığımda/yokluğumda...

Her "anne!" deyişinde

Benim sendeki varlığımla huzurlanmanı dileyerek,

"Olma"ya çabaladığım bir "anne"yim ben bebeğim...

Bir "anne"...



...annen...
sabriye elif kâtip